ตั้งฮั่วเส็ง ธนบุรี มีมาเฟียร์ด้วยเหรอ.... 26สค.56 นั่งรถปอ.539ไป ตั้งฮั่วเส็ง ธนบุรี... อาซ้อ เอารถเข็นsupermarket ขนสัมภาระ..(เหมือนขนมาทั้งบ้าน) มาไว้ที่ห้องถัก ร้อยเรียงหรือร้อยเข็ม..เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เห็น...

ตั้งฮั่วเส็ง ธนบุรี มีมาเฟียร์ด้วยเหรอ.... 26สค.56 นั่งรถปอ.539ไป ตั้งฮั่วเส็ง ธนบุรี... อาซ้อ เอารถเข็นsupermarket ขนสัมภาระ..(เหมือนขนมาทั้งบ้าน) มาไว้ที่ห้องถัก ร้อยเรียงหรือร้อยเข็ม..เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เห็น... / เรามาทีหลังก็นั่งโต๊ะกลาง ริมนอก..พอเจ๋แกเอา ไอแพ็ดหรืออะไร..(ขนาดประมาณ 1/2เอ4) มาตั้ง นิ้วจิ้ม ๆ ๆแล้วเปิดเพลงเสียงดัง.. สักพัก เราเลยลุกเดินหนีย้ายสัมภาระของเราไปวางโต๊ะกลาง ริมในสุด ข้างถังขยะ.. เอากระดาษทิชชูฉีดแล้วอุดยัดเข้าไปในช่องหู ก็ลดเสียงไปได้บ้าง.. / อาม่า มาทีหลังเรา แก่จะนั่ง โต๊ะริมขวาของห้อง โต๊ะสุดท้าย.. พูด "แม่บ้านไม่ได้กวาดพื้นมั๊ย..มีเศษผง (อะไรสักอย่าง..เราไม่ได้หันไปมอง) ..นี่ถ้าเข็มหล่น เมื่อวาน วันนี้ก็ยังอยู่ให้เก็บได้" (พูดกับครู พูดข้ามโต๊ะ ครูนั่งอยู่โต๊ะเดียวกับซ้อ) สักครู่ ครูหรือนักเรียน จะไปกินข้าว สัมภาระอยู่โต๊ะกลาง ริมขวา ไม่ได้อยู่ติดเรา..อาม่าพูดเสียงดังได้ยินทั่วห้อง.. "ไปเถอะ เดี๋ยว(ฉัน)เฝ้าให้ ไปเถอะ เดี๋ยวเฝ้าให้" ... (ช่างมีน้ำใจเป็นรปภ.เสียจริงๆ).. / มีป้ามานั่งเรียน "อืม ได้ฟังเพลงก็เพลินดีเหมือนกัน" นั่งโต๊ะกลาง โต๊ะเดียวกับผู้หญิง 2 คน... ตอนกลับ.. เราก็ลุก เผอิญ มองไปทางครู...คิดจะไปห้องน้ำก่อนหรือลาครูก่อน.. อาซ้อลุกขึ้นมาพอดี.. เราก็มองไม่ได้ตั้งใจจะมองหรอก.. เห็นเขาพูด ไม่ได้ยินเสียงเลย..อ่านจากปาก เขาพูด "มันมองมา มันมองมา" ก้มหน้าพูดให้ครูฟัง.. อาม่ากันมามองเหมือนกับเราจะโขมยสัมภาระกองเต็มโต๊ะของแก สายตาดูถูกเหยียดหยาม อย่ามาโขมยนะ.. หึ จำได้แล้ว..วันที่ ตั้งฮัวเส็ง จัดงาน "งานผ้า เมื่อประมาณกลางเดือนสิงหาคม 17-18" (น่าจะ)..เราสนใจกระเป๋าใบหนึ่ง ถักใช้เชือกฟาง เข้าไปหยิบดู ว่าใช้อะไรเป็นโครง เห็นอาม่าคนนี้แหละ มองเราตั้งแต่หัวจรดเท้า ดูเสร็จเราก็เดินออกมา..รู้สึกก็ยังมองหัวจรดเท้าอีก เลยเดินกลับเข้าไปใหม่ (ดูให้แน่ใจ) แกก็มองตาม มองตั้งแต่หัวจรดเท้า.. ..(นิสัย ทัศนคติเป็นอย่างนี้นี้เอง) เราก็ไม่ได้สนใจ เป็นเรื่องของปัจเจกบุคคล...มีพี่ผู้หญิงอีกคนถักเก่งมาก นั่งถักอยู่กับอาม่า... ผูกปากกระเป๋า ขึ้นไปเข้ห้องน้ำชั้น 5 สะอาดมาก..มาลง สะพายกระเป๋า.. เดินตรงไป ยกมือไหว "ครูคะ กลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" ครูยกเงยหน้าพยักหน้า (แต่หน้าตูม ๆ ไม่รู้ ว่าอะไรกับเรา หรือว่าเซ็งที่ต้องมานั่งเป็นขี้ข้า เลาะแขนเสื้อสีชมพูบานเย็นของอาม่า แกบอก "ชั้นเป็นคนนิสัยเสีย..ถ้าถักแล้วไม่ชอบไม่สวยล่ะก็ ต้องเลาะถักใหม่" แปลใจจัง เห็นแกถักเสื้อด้าย TMSost ตั้งหลายตัวแล้ว.. ...ครูกับผู้หญิงคนคุยกัน (ไม่รู้เป็นครูด้วยหรือเปล่า ถักนิตติงเร็วมาก เก่งมา ถักแบบแทงเกี่ยวออก) ..."ป้าแกฝากซื้อขนมไหว้พระจันทร์ รูปคิตตี เขาบอกมี 20,000 ชิ้น ป้ากลัวหมด ..เราก็ไม่ไช่ทางผ่าน คือถ้าผ่านก็ต้องยูเทิร์นรถไปซื้อให้แก" ทางห้างไม่ได้อบรมพนักงานหรือ (พนักงานครูสอน ก็เป็นคนธรรมดามีชีวิตความเป็นอยู่เหมือนคนปกติทั่วไป ต้องใช้เวลาให้เป็นประโยชน์..ไม่ใช่ขี้ข้าให้ลูกค้ารบกวน แล้วพูดปฏิเสธลูกค้าไม่เป็น)... อาจเป็นเพราะ พวกลูกค้ามักจะเอาอาหาร น้ำ ขนม มาให้ครู...เป็นบรรณาการ อามิส สินจ้าง รางวัล... ครั้นจะไม่ทำให้ก็เกรงใจ.. หรือไม่ก็อาสาพาลูกค้าเดินลงไปเปิดบัญชีธนาคาร แล้วพูด "ฝากด้วยนะ" คือฝากงานเพื่อนครู... ส่วนแม่ครู ก็ให้ครูสอนถัก เดินบิลให้..ขอถุงจัมโบ้ด้วยนะ...รับโทรศัพท์พูดเสียงดังพอประมาณไม่ได้พูดค่อย ๆ ... "ครู...ไปหยิบโทรศัพท์มือถือของแม่มาให้หน่อย..." ไม่ยักรู้ ผู้ดีจากรั้วจากวัง..เขาจิกพนักงานห้างไปหยิบของในห้องสอนของครูให้ด้วย..แปลกใจจัง. ก่อนหน้านี้มีครูนอกเครื่องแบบ เอาทุเรียน(อ่อน)ไม่มีกลิ่นมากินที่ห้องด้วย.