21 หรือ 22 มีค.56...เมื่อเช้าเดินรีบไป..ข้ามถนนใต้ทางด่วนข้างปปส. เลยที่มีทหารเคยโบก เป่านกหวีดหยุดรถ.. เราเกือบโดนรถตู้ชน หวุดหวิดนิดเดียวเอง...

21 หรือ 22 มีค.56...เมื่อเช้าเดินรีบไป..ข้ามถนนใต้ทางด่วนข้างปปส. เลยที่มีทหารเคยโบก เป่านกหวีดหยุดรถ.. เราเกือบโดนรถตู้ชน หวุดหวิดนิดเดียวเอง... / เดินข้ามถนน รอให้รถติด แล้วข้าม.ผ่านหน้ารถฝั่งนี้แล้ว.. จึงหันไปมองทางซ้ายฝั่งโน้นที่จะเลี้ยวมาจากถนนดินแดง.. ทันใดนั้นเอง.. หัวขวาอีกที..รถตู้ขับแซงขวาออกจากแถว..มาแล้ว มาแล้ว.. โชคดีที่เราหันขวาอีกที (ปกติจะไม่หันขวาไปดู) เป็นรถตู้โดยสาร ไม่รู้ว่าสายไหน..ดูรถเก่า ๆ หน่อย... เร่งความเร็ว แซงขวาออกจากแถวที่ติดมาเลย.. เรารีบวิ่งข้ามไปฝั่งโน้นทันที แล้วเขาก็ขับเลยไป พร้อมกับบีบแตรทันที ปี๊น ๆๆ ๆๆ ๆๆ ถี่เลย.. หันไปมองดู เป็นรถเลี้ยวขวาเพื่อจะออกจากซอย อรรถวิมล (ใช่มั๊ย).. กูเกือบตาย.. ชีวิตต้องเดินไง..ไม่ได้มีรถกระบะ (มรดกพ่อ) ขับเล่น ..ๆ.. เหมือนท่านพี่ป๊อป สุชาติ สุพรรณโกมุท... วาสนาไม่ถึงขั้น..ก็เป็นอย่างนี้แหละ.. ทุกวันพยายามรักษาชีวิต.. รอทุกอย่าง.. รอรถมอเตอร์ไซค์ให้เขาไปก่อน ให้เขาเลี้ยวก่อน เขายังยิ้มให้ โค้งก้มหัวขอบคุณให้เรา.. แต่สิ่งหนึ่งที่รอไม่ได้..คือรอให้คนบางคนมีสามัญสำนึก.. ต้องใช้สมอง 1 ก้อน..ที่พ่อแม่ให้มา 2 มือ 2 ขา.. พาตัวเองไปให้รอดฝั่ง.. ท่านแม่บอกว่า "ท่านเตี่ยสั่งไว้ว่า.. ถ้านังปูมันแก่ ไม่มีที่อยู่ ยกห้องที่หนองจอกให้มันอยู่ห้องหนึ่ง" (ห้องเช่าที่ซอยไมตรีจิตร หรือมิตรไมตรี คู้ซ้าย หรือคู้ขวานั่นน่ะหรือ) เป็นพระคุณอย่างยิ่ง..ที่จะได้มีที่ซุกหัวนอนตอน..แก่.. (กูจะมีชีวิตอยู่ถึงแก่เหร้อ...)