ทางลงจากฉุกเฉินมาตึก ปภร. ไม่มีราวเหล็กให้จับ

ทางลงจากฉุกเฉินมาตึก ปภร. ไม่มีราวเหล็กให้จับ / เราเดินนำหน้า หันไปมองอีกที.. คุณแม่กำลังกะย่องกะแย่ง.. มือซ้ายจับไม้เท้า มือขวาพยายาม แปะ ๆ กับเสา หมดเสาก็ลงเท้าเปล่า กับไม้เท้าลงมาเอง.. ลงบันได 4-5 ขั้น / ... นี่แหละ.. ส่งให้ลูกในไส้ ให้หลานนอกไส้ มีกินมีใช้อย่างสุขสบาย. แต่ตัวเองยอมลำบาก.. มากับ "นังนี่" ...จริง ๆ แล้ว.. ถ้าไปหาหมอกับลูกชายมีรถเก๋ง.. ก็จะได้นังรถเก๋ง.. ถ้ามากับลูกสาว(นอกคอก) .. ควรจะต้องเดิน.. เพราะชีวิตกูมีแต่เดินกับเดิน หรือถ้านั่งรถ ก็ต้องวิ่งกวดขึ้นรถเมล์ฟรี .. ตอนแรกคิดว่า.. "จะพาคุณแม่เดินจากร้านผัก.. ออกปากซอย ข้ามถนน เข้าซอยศาลาแดง.. เดินข้ามถนน เข้าหลังเซ็นทรัล.. ออกสะพาน ชั้น 2 เดินสะพานลอยฟ้า.. ไปเข้าตึก ภปร.รพ.จุฬา.. พาลงบันไดเลื่อน.." อย่างนี้สิ..ถึงจะสมบูรณ์แบบ.. / ขากลับก็จะพาเดินกลับ..ทางศาลาแดง. เข้าซอยพิพัฒน์ 2 .. แต่คุณแม่ ยอมเสียเงินค่าแท็กซี จริง ๆ แล้ว.. อยากจะนั่งรถมอเตอร์ไซค์ จะเอาเร็วหรือไม่ก็จะเอาถูก.. คิดว่าค่ารถมอเตอร์ไซค์วินถูกกว่าแท็กซี่.. โดยไม่กลัวตาย..ย.. ย.. / ลูกมีเก๋ง หลานมีเก๋ง.. นอนแอร์.. ไม่มีใครสักคนที่จะพาไปหาหมอได้.. หลิน พิมพา สุพรรณโกมุท...