โทร.หาแจ๋ตอนเกือบทุ่มนึง.. "ม๊าว่าไง" "เขาว่าไง แม่เอ็งให้เอ็งกลับอย่างเดียว" "กูไม่กลับ กูช่วยทำงานแทบตาย ไม่ได้อะไรเลย พวกมันได้ไปหมด" "ไอ้ป้อมก็ทำ..เตี่ยเอ็งเขารักไอ้ป้อมจะตาย" "แม่เอ็งเค้าให้เอ็งทำงาน ลงทุนให้เอ็งทำมีกินมีใช้ เอ็งก็ไม่เอา"
*
นั่นไงว่าแล้ว..เป็นอย่างที่เราคิดไว้ไม่มีผิด..
*
"บอกม๊าว่าขอพันนึง ซื้อเสื้อกันหนาว ผ้าห่ม"
*
"เออ..เดี๋ยวแจ๋บอกแม่เอ็งให้"
*
"ท้อง ต้องผ่านไม่ใช่เหรอ แบบไอ้เล็ก..แม่เอ็งให้กลับมารักษาตัวที่นี่ เอ็งรักษาตัวที่โน่นจะทำยังไง ใครจะดูแล"
*
"โอ๊ย พวกมึงกระทืบกูขนาดนี้ ไม่ต้องมาดูมาแลกูหรอก..กูไม่กลับ"
*
"บอกม๊า เค้าไม่เอาที่ดินไร่อ้อย แต่ขอเปลี่ยนเป็นเงินสด กี่แสนก็ว่ามา จะเอาเงินมารักษาตัว รพ.ชลบุรี ก็รักษาดี.. ตึกแถวอะไร ไม่หวังว่าจะได้ ไม่เอาหรอก.."
*
"เดี๋ยวจะบอกแม่เอ็งให้ เค้าจะให้มั้ยไม่รู้"
*
แต่กูรู้ เขาไม่ให้ เขาจะบีบบังคับกูให้กลับไปเป็นทาสขายโชห่วย.. ให้กูทำให้เหนื่อย ให้กูทำให้ตาย..ส่วนลูกชาย 2 คนของเขาสุขสบาย มีค่าเช่าบ้าน มีเปอร์เซ็นต์เก็บค่าเช่าบ้าน มีกินมีใช้ ลูกหลานไปตลอดชีวิต... ส่วนกูช่วยพ่อแม่ทำมาหากินตั้งแต่เด็ก แก่แล้ว ป่วยใกล้ตาย มันก็จะยังให้กูทำงานให้ตลอดชีวิตไปจนตาย"
*
มึงมารอเก็บศพกูในแม่น้ำบางปะกงเถอะ...
*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น