3กย.56 ห้องสมุดฯ เย็นบ่ายคล้อย....น้องชุดนักเรียน ปักอักษร รร.แถวเนี้ยแหละ.. มากัน 2 คน ชุด ม.ต้น..มั๊ง.. ได้ยินเสียงฟรืด ซึด ซะดัง (ถี่ด้วย) หันไปไม่รู้ของใคร

3กย.56 ห้องสมุดฯ เย็นบ่ายคล้อย....น้องชุดนักเรียน ปักอักษร รร.แถวเนี้ยแหละ.. มากัน 2 คน ชุด ม.ต้น..มั๊ง.. ได้ยินเสียงฟรืด ซึด ซะดัง (ถี่ด้วย) หันไปไม่รู้ของใคร / จากโต๊ะ 3 แถวกลาง.. (เช้าก็นั่งฟังไป 1 รายแล้ว ทั้งไออะโหะ ครืด ฟรืด).. ได้ยินทีไรก็หันไปมอง.. น้องคนนี้หันมาพอดี มองหน้าเรา (ใส่ผ้าปิดปากอยู่).. ไอ้เราก็ไม่คิดว่าเป็นของน้อง ม.ต้น.. ได้ยินหลายที หันไปทุกที..อ้อที่แท้ก็ของหล่อนนี่เอง.. ..แม่เจ้าประคู๊ณ แม่ใส่หูฟังสีขาว..เดินผ่านเห็นฟังจากโทร.มือถือ.. ของตัวเองไม่ฟัง.. ให้เป็นเวรกรรมของคนอื่นมานั่งทนฟัง.. เซ็งว่ะ.. มีอีกราย.. "วี วี่" "วีวี่"... เว้นระยะ ดังอีก..ไอ้พวกเสียงส่ง message เข้ามือถือเนี่ย.. ได้ยินปุ๊ป 6 ตา..จากทุกมุมห้อง เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกัน มองหาเจ้าของเสียง..มะแล่ง ไม่รู้ของใคร.. ถามกันด้วยสายตาว่า "เสียงของใครวะ"..ไม่มีใครตอบได้.. หลายวันก่อน ถึงจะหรี่เสียงเบา..แต่แม่คุณก็ หลาย "ตะดุ๊ง ตะดุ๊ง" เมิงไม่เกรงใจคนนั่งก่อน ข้าง ๆ มั่งเรอะ.. หรือว่าโทร.มือถือ ทันสมัยเดี๋ยวนี้ เขาไม่มีระบบสั่น.. นี่ก็อีกราย..ติดเข็มพระเกี้ยว.. นั่งมุมติดกัน.. คุยเบา..แค่ไหนล่ะ.. ก็เลยนั่งฟังเขาพูดซะเลย.. คงรู้ตัว.. หนียบมือถือออกไปคุยนอกทางเชื่อม.. หมอนี่ก็ไม่เบา..รองเท้าผ้าใบ..เดินทุก "เอี๊ยด".. เสียดหู..นัก