แจ๋ "เอ็งมันโง่ เขาให้.คนใกล้ตายน่ะ เขาเห็นแต่คนใกล้ตัว"

จบ คนตายไปแล้ว ก็จบไป..กูตาย มึงก็มาหาศพ..รึจริง ๆ พวกมึงไม่หาหรอก
*
แม่เอ็งให้เอ็งกลับไปรักษาตัว พอเอ็งหายดีเอ็งจะกลับไปชลบุรีก็ได้
*
แม่เอ็งเขาโอนให้เอ็งแล้วเมื่อวานพันนึง
*
ไอ้ป้อมก็ไม่ได้อะไร เตี่ยเอ็งเขาก็ไม่ได้ให้เงิน
*
เอ็งคิดไปเอง.. ทุกคน... (กูขี้เกียจฟัง) สามัญสำนึกกูคิดได้อย่างนี้ ต่างจากพวกมึง
*
มึงลองคิดดู "ถ้าให้คุณหนูหลิน พิมพา สุพรรณโกมุท กลับไปอยู่กับซาโกว โซ่ยโกว พวกมึงจะให้เขากลับไปอยู่กับ2อานั้นมั้ย" 
*
"คนเป็นแม่ทำกับกูเป็นลูกแท้ ๆ อาการประสาทแดกยิ่งกว่า คุณหนูหลิน โดน 2 อานั่นทำเสียอีก"
กลับไปก็ประสาทหลอน ประสาทแดก วิตกจริต จิตตก..คิดอยู่อย่างเดียวว่า "แม่แท้ ๆ จ้องจะคอยด่า คอยทำร้ายอยู่ตลอดเวลา" กูอยู่ที่นี่ ถ้าไม่รอด ไม่มีกิน ไม่มีเงิน ไม่มีงาน.. ถ้าไม่เอามีดแทงตัวเองตาย ก็กระโดดสะพานข้ามแม่น้ำบางปะกงให้จมน้ำตาย ดีกว่ากลับไปเป็นทาสให้แม่แท้ ๆ ด่า ๆ ๆ
*
"คนอย่างคุณหนูหลิน พิมพา สุพรรณโกมุท น่ะเหรอ จะเป็นโรคจิต กลัวคนนั้นคนนี้..กูได้ยินคุยกับไอ้ป๊อป รู้เรื่องรู้ภาษาเหมือนคนยิ่งกว่าคนปกติเขาคุยกันเสียอีก.. เหมือนพี่น้องรักกันมากคลานตามกันมา..
กับไอ้ป๊อปที่มันด่ากู "ไอ้เหี้ย ไอ้สัตว์ ไอ้กวนตีน" กับเมียมัน "โยนถ้วยเก็บขึ้นมาโยนไม่รู้กี่ครั้ง พร้อมตะโกนดัง ๆ "หมั่นไส้ อยากเตะคน" พูด+โยนถ้วย ไม่รู้กี่ครั้ง" พวกนี้น่ะเหรอที่ทำดีกับกู Edogเยาว เตะปี๊ป ปิดประตูเหล็กกระแทกใส่ ด่าสารพัดจะด่า กูไม่ตอบโต้.. กูยังเป็นคนเลวในหัวใจของคนเป็นแม่อย่างคุณนายวิภา จงมีความสุข...
*
กูสิต้องเป็นโรคจิต กลัวแม่แท้ ๆ ของตัวเองจะทำร้าย ด่า ๆ ๆ ๆ ๆ จนประสาทหลอน.. ตอนนี้กูจำได้แต่คำด่าของคุณนายวิภา จงมีความสุข..
*
เตี่ยเอ็งเขาให้มึงพันเดียวจริง ๆ ไอ้ป๊อปบอกพันเดียวจะไปพออะไร ให้เอ็ง 2 พัน
*
แปลกดีเนอะ.. คำพูดคนตาย กับชีวิตของคนเป็น..พวกมึงนี่ช่างเคารพคำพูดของคนตายขนาดนั้นเสียจริงๆ
*
แต่ทำไมคุณหนูหลิน โดน 2 อาตบ พวกมึงถึงช่วย ๆ ๆ ๆ ๆ ให้เงินยืม(สมมติว่าให้ยืม)เรียนจนจบปริญญาตรี แต่กูขอยืมเงินทุนมาทำมาหากิน เหมือนที่คนอื่นเขาทำมาหากินกันได้ กลับไม่ยอมให้.. ขอแลกที่ดินเป็นเงินสด ในส่วนที่คุณนายวิภา จงมีความสุข เคยพูดว่าจะให้ ก็ไม่ยอมให้ .. พวกมึงจะบีบบังคับกูไปถึงไหน
*
ชีวิตกูก็ไม่มีอะไรแล้ว..ไม่มีทางไป ไม่มีอะไรแล้วจริง ๆ
*
แล้วม้าเค้าจะให้มั้ย เงินค่าที่ดินน่ะ "แม่เอ็งเขาไม่ให้หรอก"
*
(กูนึกแล้วเชียว) กูเตรียมมีดปักอก กะระยะตัดขั้วหัวใจพอดี ต้องตายให้ได้ ดีกว่ากลับไปให้พวกมันโขกสับด่าได้ทุกเรื่องที่เห็น ด่าได้ทุกนาทีที่คิดได้..
*
เดี๋ยวกูจะนั่งรถไปสะพานข้ามแม่น้ำบางปะกง ราวสะพานเตี้ยนิดเดียว โดดไม่ยากหรอก..
*
แม่มึงอยากได้ที่อยู่กูใช่มั้ย เอาไป..มึงมาไม่ทันกูตายหรอก 449 หมู่ 5 ซอยทองหลาง ต.คลองตำหรุ อ.เมือง จ.ชลบุรี 20000 เอาเบอร์โทร.เจ้าของบ้านไปด้วย 086-8280242 (ไม่ต้องเสียเงินจ้างนักสืบ..แม่มึงไม่จ้างหรอก.. ปล่อยให้กูตายน่ะดีแล้ว..
*
"ไม่รู้แจ๋ทำบาปหรือเปล่า ที่เรียกเอ็งกลับมารักษาตัวให้หาย.. ถ้าเอ็งเป็นอะไรไป แม่เอ็งก็สบาย.. แต่ถ้าเอ็งกลับมารักษาตัวหายดี..แม่เอ็งก็ลำบาก" พูดซ้ำ 2 ครั้ง / แจ๋พูดอย่างนี้ เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหมายความว่ายังไง
สามัญสำนึกของเค้าแปลไม่ออก ภาษาแบบนี้ ปวดหัว..
*
คนพูดความจริง พูดครั้งที่ 1 หรือครั้งที่ 1,000 เนื้อหาใจความสาระสำคัญก็เหมือนกันทุกครั้ง
แต่คนพูดโกหก ตอแหล หลอกลวง ปลิ้นปล้อน กะล่อน ไม่จริงใจ พูดครั้งที่ 1 กับพูดครั้งที่ 2 ทุกคำพูด เนื้อหาใจความสาระสำคัญก็ผิดกันเป็นหน้ามือเป็นหลังมือ..
*
กูเบื้อชีวิตแล้ว.. อยู่กับพวกมึง..กูก็มีแต่ประสาทแดกตาย.. แทงตัวตาย อาจจะเลือดเยอะหน่อย ทำความสะอาดถูพื้นห้อง.. หรือไม่ก็กระโดดสะพานข้ามแม่น้ำบางปะกงจมน้ำตาย ไม่มีเลือด เป็นศพจม รอให้ลอยขึ้นมา เดี๋ยวมูลนิธิเขาก็ไปเก็บศพเอง
*
แต่ถามป้อม บอก "ที่ดินเปล่าที่ป๊าให้ยังไม่ได้โอน" สรุปใครโกหก ใครตอแหล.. ว่า "ป้อมไม่ได้มรดกอะไรเลย" ไอ้ป๊อปพูดขับรถ "ที่ดินที่ป้อมได้ ถ้าขอม๊าเปลี่ยนเป็นเงินสด ม๊าก็ให้ ไม่มีปัญหา ..เอาไปซื้อบ้านใหม่ หรือที่ดินเปล่า ปลูกบ้านให้คนเช่า ก็มีรายได้ ได้เงิน"
*