17ธค.56 "ทำไงได้ ก็เคยลำบากมาด้วยกัน" ได้ยินเสียงพูดแบบเสียไม่ได้กับน้องชายของพ่อ Poom แม่พูดน้ำเสียงเหยียดหยัน จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้อยากได้หรอกนะ...

17ธค.56 "ทำไงได้ ก็เคยลำบากมาด้วยกัน" ได้ยินเสียงพูดแบบเสียไม่ได้กับน้องชายของพ่อ Poom แม่พูดน้ำเสียงเหยียดหยัน จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้อยากได้หรอกนะ.../ แต่ทำไงได้..ก็เคยลำบากมาด้วยกัน จริงเหรอ... / วันที่คุณผู้ชายเอาแฟนเก่ามานอนบนที่นอน (ยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ด่าว่าเอาแฟนเก่ามานอนเตียงของคุณผู้หญิงได้ยังไง ปากพูดจะเลิก ๆ ๆ แต่ก็ไม่เห็นเลิกกันจริง ๆ สักที)../ สุดท้ายคืนนั้น ขึ้นไปเห็นผัวนอนกับแฟนเก่า..ร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตาย..โทร.มาเรียกเรา 4 ทุ่มกว่าแล้ว..เอาไง..ให้ไปเป็นเพื่อน..ยืนอยู่ใต้ถุนแฟลตหน้าสนามกีฬาไทยญี่ปุ่น.. ไม่มีรถมอเตอร์ไซค์ เราก็ต้องเดินไป..หมาก็เห่า กลัวก็กลัว..แต่เพื่อนต้องการความช่วยเหลือ..สุดท้าย ..แฟนเก่าของเขาต้องกลับไป..จำไม่ได้ว่าเสร็จแล้ว..เรากลับบ้านหรือนอนบ้านเขาต่อ.. / มีครั้งหลังจากที่บ้าน Tig ไล่ให้กลับมาอยู่บ้าน Poom แม่ต้องการให้เราเลี้ยงหลานเขา (ลูกน้องสาว) เด็กผู้ชาย ตัวอ้วนอวบ..อะไร ๆ ก็ร้องไห้ แหกปากลั่นบ้าน ทำไม่ถูกใจ.. เขาคุยโทร.กันพี่น้อง.. บอก "6พัน" ไม่รู้คุยอะไรกันต่อ "นั่นสิ เจ๊เพียก็คิดว่าอย่างนั้น ที่ไหน ๆ ก็รับเลี้ยงเด็กแค่ 3,000 เท่านั้นแหละ..แต่ก็ต้องให้..เพราะเคยให้ 6,000) สุดท้ายบอก ไม่เอา...น้องสาวเขากับผัวเขาทำเหมือนเจ้าใหญ่นายโต..(ก็ไม่ถึงกับวางอำนาจ) แต่ท่าทางเหมือนคนดูถูกคน.....เค้าก็เลยจำใจให้เงินกินเดือนละ 5,000 จนเราต้องหนีออกมา... ให้เขาด่า "พ่อแม่ไม่สั่งสอน ไม่รู้เอาเงินเอาทองของเราไปหรือเปล่า ทีนี่ไม่ใช่ซ่องนะ นึกจะไปก็ไป นึกจะมาก็มา"... 2ผัวเมีย เมียวิ่งขึ้นบ้าน ไปตรวจห้องนอนชั้นบน และทุกห้อง ผัวเข้าห้องที่เราอยู่..เปิดตู้ เปิดทุกอย่าง..ว่าเราเอาขนทรัพย์สินเขาไปหรือเปล่า.. / ลูกไม่สบาย เพิ่งกลับจากโรงพยาบาลที่เข้าข้างสะพานซังฮี้.. เขาไม่บอกสักคำว่าลูกอยู่รพ.ไหน..จนรู้ว่าอยู่ รพ.นี้.. เราโทร.ไปถาม จนรู้ว่าอยู่ห้องไหน..ไปหาที่ห้องพัก..แม่เขาด่า..ถาม "มาได้ไง" ก็มารถเมล์..ตำหนิ "ที่นี่ รพ.นี้เค้าไม่ให้คนอื่นเข้ามานอกจากพ่อแม่..นะ" แต่ลูกขาเจอล้วดีใจ..อยากเล่นด้วย..มีคนไข้เด็กอีกคนอยู่ในห้อง../ เค้าไม่เอาเราจริง ๆ ...แต่ต้องทนให้อยู่ด้วย..ให้เงินด้วย.. จริง ๆ แล้ว แม้แต่บาทเดียวก็ไม่ได้อยากให้ / ตอนน้องสาวอีกคนแต่งงาน เรียกให้เราไปแต่งหน้าให้..ทำผม เช้า ทำบุญ.. / เราก็ทำไม่เก่งหรอก..น้องสาวเขาบ่น "เจ๊เพีย ไม่น่าให้มาช่วยเลย..เสียเวลา ทำไม่สวย" น้ำเสียงหงุดหงิด... / เครื่องสำอางของเราเท่าที่มี.. ทุกอย่างทำให้ จนถึงงานแต่งเลี้ยงตอนเย็น..แต่งหน้าทำผมของสตูดิโอ..แต่ขาเราขาหนีบเดินจนไหม้ แสบ เดินไม่ไหวแล้ว..พี่สาวบอกสั่งให้เราไปซับหน้ามันของเจ้าสาวตบแป้งให้หน่อย..เราบอก "ไปไม่ไหว" แต่ไม่ได้บอกว่เดินไม่ไหวแล้ว.. / สิ่งตอบแทนคือ..การได้ยินโต๊ะจีน..แล้วก็นอนค้างบ้างเขา เช้ากลับบ้าน.. / ไม่ได้เงินค่าเสียเวลาหรืออะไรแม้แต่อย่างเดียว.. คือ เป็นน้ำใจทำให้ฟรี.. / น้องสาวคนเล็กว่าพี่สาวเขาว่าเอาเสื้อ Esprie ไป (เสื้อแบรนด์เนม) เราก็ไม่รู้เรื่อง.. ว่าเสื้อติดมือเรา ตอนเก็บเสื้อผ้ากลับ..เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววางรวม ๆ กัน.. จนเราสงสัยว่า "เสื้อใคร มาได้ไง" ไม่รู้ของใคร.. ไม่ใช่ของเรา ใส่ไม่ได้..เลยทิ้งไปแล้ว..ตอนหลังถึงนึกออกว่า เสื้อของน้องสาวเขา แต่เราไม่ได้ใจขโมยหรืออยากได้เสื้อแบรนด์เนม..เพราะเป็นโรคจิต ชอบลักเสื้อแต่อย่างใด... /