จังหวัดเชียงใหม่ มีคนชื่อพิมพา สุพรรณโกมุท หนีออกจากบ้านมาอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ?

จังหวัดเชียงใหม่ มีคนชื่อพิมพา สุพรรณโกมุท หนีออกจากบ้านมาอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ? / หนีเข้าเมืองไทย..มาจากเมืองจีน พ่อฆ่าตัวตาย แม่มีสามีใหม่..ไม่มีใครเลี้ยง..มีอากงแก่ ๆ พาขึ้นเครื่องบินมาเมืองไทย.. นอนหลับ น้ำลายไหล.. ลงจากเครื่องไปรับ.. ไม่มีใครรับเลี้ยง โยนไปโยนมา..สุดท้ายอาผู้หญิงรับเลี้ยง ทำเรื่องให้เป็นประชาชนคนไทย..ที่เขตดุสิต เสียใต้โต๊ะ...ส่งเสียให้เรียนจนจบปริญญาตรี สถาบันฯ พระจอมเกล้า เจ้าคุณทหารลาดกระบัง / พอจบแล้ว..ให้ทำร้านอาหาร..ขายได้เดือนกว่า ๆ เลิก..อาต้องขายกิจการ โต๊ะตู้ อุปกรณ์ทุกอย่างขาดทุน.. / บอกใคร ๆ ว่า ถูกอาตบจนหน้าคว่ำหน้าเขียว ด้วยรองเท้า..ซมซานมา อาอึ้ม (แม่ของฉัน) สงสาร เมตตาเป็นที่สุด (ทำไมอา 2 คนถึงได้จงเกลียดจงชังหลานคนนี้นัก) ให้ลูกชายคนโต..ขับรถฮอนด้าแจ๊สไปรับ มาส่งถึงหน้าบ้านอาอึ้ม..(ฉันไขกุญแจเปิดประตูเรียกหลิน พิมพา เข้าบ้าน..ส่วนพี่ป๊อป สุชาติ สุพรรณโกมุท กลัวจะมีพิรุธ จอดรถหน้าบ้าน บริษัทเลิศลักษณ์ ทั้งที่หน้าบ้านของตัวเองก็ว่าง..) .. อาอึ้มให้ค่ารถ ค่าเรือ ค่ากิน อยู่ห้องชั้น 4 (ฉันเป็นลูกสาวคนเดียว แท้ ๆ ช่วยพ่อแม่ทำมาหากินตั้งแต่เด็ก ยังต้องกินอยู่ นอนในห้องชั้นดาดฟ้า มีเพียงฝ้าเพดานไม้อัด หลังคามุงกระเบื้อง เท่านั้น..ไม่ได้ปูฉนวนกันร้อน ติดแอร์..บันไดเหล็กอ๊อก ก็ชัน ..แต่เดี๋ยวนี้เดินขึ้นได้สบาย เดินลงก็ถอยหลังลง..ไม่งั้นตกบันได). หลิน พิมพา สุพรรณโกมุท อกตัญญู ตอแหล.. รักสบาย เอาตัวรอดคนเดียว. มาให้อาอึ้มส่งให้เรียนจนจบปริญญาโท นิด้า บริหารธุรกิจ หนีออกจากบ้านอา มา 6-7 ปีแล้ว..อาบอกฉัน.. "เขาไม่เคยไปหา ไม่เคยไปเยี่ยม..ไม่เคยสำนึกว่าเขามีความผิด...ก็ปล่อยเขาไป"...ทุกวันนี้ฉันขอเบิกเงินล่วงหน้าที่พ่อให้ใช้เดือนละ 2,000 เพื่อเป็นค่ารถไปเรียนวิชาชีพ เผื่อจะได้ทำมาหากิน แม่ไม่เคยคิดจะให้ทุนแม้แต่บาทเดียว "อยากทำอะไร ออกทุนเองนะ" แต่ให้เงินหลินไปเรียนปริญญาโท..ภาคปกติ ไม่ต้องทำงาน ลูกก็ไม่ใช่ หลาน(ในไส้)ก็ไม่ใช่.. ไม่เคยช่วยทำงานอะไร นอกจากกินกับนอน.. สายออกจากบ้าน นั่งมอเตอร์ไซค์ 10 บาท ค่ำก็กลับเข้าบ้าน นั่งมอเตอร์ไซค์เข้าบ้าน (ส่วนฉันเดินเขาออกซอยทุกวัน..เพราะต้องประหยัด..ใช้ 2,000 ให้ถึงสิ้นดือนให้ได้)... ดูทีวี.. ไม่เคยถูกอาอึ้มว่า "งานเยอะแค่ไหนก็ทำกันแค่ 2 คน(หมายถึงเขากับลูกชายของเขา)ส่วนฉันเล็ก ๆ ทำงานทุกวัน ทำทุกอย่าง..ตื่นไปตลาดกับแม่ก่อนตี 3 วันไหนพ่อไม่ได้ขับรถไปตลาดให้ ฉันต้องหิ้วตะกร้าผัก ตะกร้าหมู 2 แขน หิ้วพะรุงพะรัง..เดินตามหลังแม่ไปขึ้นสามล้อหน้าโรงเรียนเซนต์โยเซฟคอนแวนต์ ไปตลาดวงเวียนใหญ่ ช่วยซื้อของ ทุกอย่าง นั่งสามล้อกลับบ้าน ช่วยขึ้นของ ยืนขายของกับแม่ตลอดเวลา.ลูกค้าว่างแล้ว.ต้องไปหุงข้าวทำกับข้าว.. ถ้าไปโรงเรียน เย็นกลับมาต้องทำกับข้าวให้คนทั้งบ้านกิน ล้างชาม ล้างถาด กวาดหน้าบ้าน.. ตักน้ำตาลทราย หมดโอ่ง เรียงลงโอ่งให้เรียบร้อย ฯลฯ.. หลิน พิมพา สุพรรณโกมุท ไม่เคยต้องทำอะไรเลย แต่ได้เรียนปริญญาโท นิด้า บริหารธุรกิจ..อาเดินมาด่าอาอึ้ม.. หลิน ก็ไม่เคยแสดงตัว..ออกมารับผิดชอบ ปล่อยให้อาอึ้มถูกเขาด่า.. แล้วก็มาจิกฉันไปเป็นทาส "มึงไมไปช่วยกูสู้กับมันรึไง.. ถ้าไม่ไป ไม่ต้องแดก ไม่ต้องแดก แม้แต่เงิน 2 พันของเตี่ย กูก็จะไม่ให้ไอปีอปมันโอนให้มึง..ถ้ามึงไปกูให้วันละ 500" .. อุตส่าห์นั่งแท็กซี่จากสีลมมาถึงดินแดง ตี 4...หลิน พิมพา สุพรรณโกมุท กาลกิณี..เสนียด จัญไร.. ทำให้ผู้ใหญ่เขาทะเลาะกัน ทำให้ฉันเดือดร้อน.. แทนที่คนเป็นแม่จะช่วยลูกตัวเอง..กลับจะต้องเอาเงินให้ลูกเสือลูกตะเข้ไปเรียนปริญญาโท แล้วด่าลูกตัวเอง "มึงจะเรียนอะไรกันนักกันหนา ไม่ต้องเรียน ไม่ต้องถักอะไรขาย ขายได้กี่หมื่นแล้ว" "เงินใช้ให้มันประหยัด ประหยัดหน่อยเหน๊อ x3 ครั้ง)...ทั้ง ๆ ที่ฉันหาเรียนวิชาชีพ เรียนฟรี..ไม่เสียค่าเรียน..