21มค.57 (วันประกาศใช้ พ.ร.ก.ฉุกเฉิน) เริ่มกี่โมงเช้ามืดของวันที่ 22 หรือเปล่า ไม่รู้.. ไถเงินค่าอาหารประทังชีวิต ได้มาพันนึง (ตอนแรกกะขอ 2 พัน.. ฝันไปเถอะ อีโง่ ..เซ็น "ไม่ขอรับมรดก") เชอะ

ไปไถเงินแม่พันนึง / อังคาร 21มค.57 หลัีงจากรอจนได้ยินข่าวแน่นอนว่า "ใช้ พ.ร.ก.ฉุกเฉิน" เริ่มพรุ่งนี้เช้า เป็นเวลา 60 วัน *** "มาทำไม" / "เค้าประกาศใช้ พ.ร.ก.ฉุกเฉินแล้ว.. จะมารับคุณแม่ไป..จะไปนอนหนองจอก หรือดินแดงก่อนมั๊ย สัก 2 วัน ถ้าไม่มีอะไรเดี๋ยวค่อยกลับมา" / "กูไม่ไปไหน คนเป็นหมื่น กูไม่กลัว จะไปกลัวอะไร" (ซ้ำ) /"ข้าวในถัง ทำไมไม่หุงกิน" / "ก็เดี๋ยวเด็ก ๆ มันต้องหุงกินกันไม่ใช่ีเหรอ" / "1,200 วันนั้นหมดแล้วรึไง" / "ข้าวมีก็ไม่หุงแดก" / ฉุนขาด เสียงดัง อธิบายให้คุณแม่ฟัง (ปิดประตูเหล็กอยู่ เข้าไปเอาข้าวสารไม่ได้) "ทุกวันนี้ก็หุงข้าวกิน.. เห็นเหรอ.ว่่าไม่ได้หุงข้าวกิน" (ทุกวันนี้ กูก็หุงข้าว ตั้งหม้อกิน เช้าซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้ง 25 บาท ซื้อกะหล่ำปลี 1 หัว ไม่เกิน 20 บาท มาหั่น ผัดกินอีก 2 มื้อใหญ่ ไม่ใส่หมู เพราะกินหมูปิ้งไปแล้ว 4 ไม้ตอนเช้า..ได้โปรตีนครบแล้ว) / ถ้ากูไม่หุงข้าวกิน วันนึง 200 จะพอแดกเหรอ..ให้กูแดกวันละ 100 กูก็ต้องกินอย่างชาวสลัม.. ต้องเหลือเก็บไว้ซื้อของใช้ประจำวันที่จำเป็น แฟ๊บ สบู่ ยาสีฟัน ผ้าอนามัย ฯลฯ / ไม่ได้เป็นเศรษฐีบ้านเช่า.. มรดกที่คนอื่นยกให้ทั้งนั้น.. ทำจนมีบ้าน มีรถ.. ลูกหลานมีเรียน กินอยู่อย่างสุขสบาย..ไม่ต้องทำงานหนักเหมือนกูตอนเด็ก ๆ / หยิบแบงค์ร้อย บ่น "กูทำคนเดียว กูทำคนเดียว" / "อะไร ทำคนเดียว..สมัียก่อนทำคนเดียวหรือ" / "หน๊อย ทวงบุญคุณ ไปตลาดกับกูแค่ 3 วัน" / "อ้าว 3 วัน ไม่ได้นับเป็นผลงานเลยเหรอ" / "ทำทวงบุญคุณ เลี้ยงคนทั้งบ้าน" / "อ้าว..แล้วไอ้ที่ตื่นมาไปตลาดทุกวันปิดเทอมน่ะ ไม่นับเหรอ.. ช่วยขึ้นของ ยืนขายของ หุงข้าว ทำกับข้าว.. ล้างชาม ล้างถาด กวาดบ้าน เทขยะ ซักผ้ากันเปื้อน ตัดน้ำตาลทราย ตักข้าวสาร ฯลฯ ใครช่วยทำ คนหรือหมา" / แม่ตอบทันที "หมา" / "เออ..หมาก็หมา" / งั้นขอเงินค่าเสบียงอาหาร พันนึงละกัน / (ไม่ได้อยากจะให้เล้ย) "ไม่มีกิน ก็ไม่ต้องกิน..จะได้หมดเรื่อง" (โครตซาบซึ้งเลยว่ะ) ... / แวะไปหาสิ้มเจ็กเม๊ง "เค้าประกาศ พรก.ฉุกเฉินแล้วนะ่ิสิ้ม" / "อ๋อ อาเปิ้ลก็เพิ่งบอก" / "แล้วนี่มาทำไมล่ะหนู" / "อ๋อ จะมารับแม่ไป เขาไม่ไป"... / น่าอนาจใจ.. เมื่อคืน เกือบ 3 ทุ่ม นังปูเดิน 2 เท้าเช้าซอย จะถึงหน้าบ้านแล้ว..เห็นรถจอดหน้าบ้าน เข้าไปใกล้ อ๋อรถลูกป้อมนั่นเอง.. เปิดประตูบ้านค้างไว้ คิดว่าจะเข้า.. ได้ยินเขาตะโกนขึ้นชั้น2 "นุก....." / ประมาณว่าเรียกไปกินข้าว แปลกใจไหม..ที่แม่ต้องนั่งขายของอยู่คนเดียว.. ลูกชายคนโตของคุณแม่ ลูกป๊อป สุชาติ สุพรรณโกมุท กินนอน แอร์ อย่างสุขสบาย มีค่าเช่ากิน..ให้เมีย ให้ลูกกิน.. / หลานหลิน พิมพา สุพรรณโกมุท มากินอยู่ฟรี น้ำไฟใช้ฟรี ..ไม่เคยถูกบ่น ถูกด่าสักคำ ยังมีของแถมได้เงินไปเรียนปริญญาโท นิด้า บริหารธุรกิจอีก" / อ้อลืม.. / "แล้วทีคุณหลิน พิมพาล่ะ .. ไม่ต้องทำอะไรสักอย่าง ได้อยู่ชั้น 4 ได้เีรียนปริญญาโท" / "ไม่ต้องไปยุ่งกับเค้า เค้าเรียนปริญญาโท..มัีนหนักหัวมึงรึไง มัีนหนักหัวมึงรึไง" / "อ้าว หนักสิ.. คนทำงานให้ตั้งแต่เด็ก ๆ ไม่เคยได้อะไร..อีนี่มาถึง ..งานอะไรก็ไม่ต้องทำ.. แต่ได้เงินไปเรียนปริญญาโท.. กินดีอยู่ดี...(กว่าลูกสาวคนเดียวของแม่ที่ช่วยทำมาหากินทุกอย่าง)... "ไปเล่าให้ชาวบ้านเค้าฟัง..ใคร ๆ เค้าก็บอก..ก็น่าหนักหัวอยู่ร๊อก..ก.."..////**** "เดี๋ยวกุดจีน..กูจะไปบ้านดินแดง..กูจะเก็บทิ้งทุกห้องให้เรียบเลย " (ซ้ำ ซ้ำ ) / "มีปัญญาเก็บเหรอ" / "กูก็จ้างคนไปเก็บสิ" / (อ๋อเหรอ..มีเงินจ้าง.. บาท สลึง ไม่กระเด็น) เก็บทิ้งก็เก็บไปเถอะ..บ้านคุณ.. ไอ้ที่กองไว้ข้างล่างเต็มบ้านน่ะ จะเก็บทิ้งไหวเหรอ..เครื่องเจีนหัวน๊อตน่ะ...หลายหมื่นอยู่..แม้แต่ได้ที่นังปูโยนทิ้งลงพื้นไม่กี่หลอด..คุณแม่ยังเก็บไว้ พูดแถม "เงินทั้งนั้น ด้ายหลอดละหลายบาท)