บทสุดท้าย จากมหาวิทยาลัยชีวิต ..."อ้าว เจ๊(อาม่า) มีห้องให้เช่าด้วยเหรอ" หัวเราะ พูดยิ้ม ๆ ก็ไม่ใช่หรอก..แค่ค่าขนมกินไปวัน ๆ"...

บทสุดท้าย จากมหาวิทยาลัยชีวิต ..."อ้าว เจ๊(อาม่า) มีห้องให้เช่าด้วยเหรอ" หัวเราะ พูดยิ้ม ๆ ก็ไม่ใช่หรอก..แค่ค่าขนมกินไปวัน ๆ"... / นี่คือบ้านที่อากง อาม่าให้ ซาโกว.. แล้วซาโกว ก็ยกให้พี่สะใภ้ ไว้ทำมาหากิน เลี้ยงลูก ๆ แล้วก็เก็บเอาไว้หาผลประโยชน์เข้ากระเป๋าตัวเองคนเดียว.(แบ่งเปอร์เซ็นต์ ค่าจ้าง จากรายได้ค่าเช่า ให้ลูกป๊อป สุชาติ สุพรรณโกมุท.. เป็นค่าจดมิเตอร์ ไฟฟ้า ส่วนค่าน้ำเหมาจ่าย เมื่อ 10 ปีก่อน เหมาจ่ายหัวละ 50 บาท ตอนนี้ไม่รู้เก็บเท่าไหร่แล้ว.. ห้องเช่า ไม่พอให้คนเช่า...คนหาห้องเช่าพันกว่าบาทอยู่..แปลว่าห้องเช่าของอาม่า ร้านผัก เกือบ 10 ห้อง เต็มทุกห้อง..ไม่ต้องห่วง) . ลูกสาวคนเดียวที่ช่วยทำมาหากิน.ไปตลาดวงเวียนใหญ่ ตี 3 ทุกวัน (ที่ไม่ได้ไปโรงเรียน) ทุกวันหยุด ไปตลาดสามย่าน.. ไปซื้อขนมเทียน ที่ไถ่หยี ที่วงเวียนใหญ่ (ถ้าไม่เชื่อ ไปถามแจ๋ซุ้งฝุ่ง ก็ได้ ขานี้ ซี้กัน..เมื่อก่อน แจ๋ซุ้งฝุ่ง ขายโรตีสายไหม ตีนสะพานลอย ฝั่งสถานีรถไฟ วงเวียนใหญ่) แจ๋ยิ่นหมอย พาไปบ้านไถ่หยี บ่อย ๆ เป็นตรอก ชุมชนเล็ก ๆ ... ./ ถ้าจะเอาเงินกินข้าว.. ต้องมาทำงานเป็นขี้ข้า นั่งเฝ้าของ ดมควันบุหรี่ ขายเหล้า ขายเบียร์... พอกรมธนารักษ์ เอาที่คืนเมื่อไหร่ ก็อดแดก..เหตุผล.. "ก็หลวงเค้าเอาที่คืนแล้ว.. กูจะเอาที่ไหนมาให้ มาเลี้ยงมึง" (มันต้องเป็นอย่างนี้แน่นอน) สุดท้ายลูสาวคนเดียว นังปู สุวรรณา สุพรรณโกมุท ต้องมาอดตาย นอนอย่างหมาข้างถนน เพราะดาดฟ้าถล่ม หลังคากระเบื้องร่วงใส่ เพดานไม้อัด ผุ น้ำไหลลงมา ผนังไม้อัด โดนน้ำจนบวม โป่ง หลุดร่อนแล้ว.. ทั้งบนประตูเข้าห้อง.และที่พื้น..อีกไม่นาน..ก็หนูวิ่งเข้าได้อย่างสะดวก สบาย.. 555 ชีวิตกู... (ขนาดอยู่ที่สูง ดาดฟ้า น้ำไม่ท่วมแล้วนะเนี่ยป แต่อาจต้องมาตาย เพราะไฟช๊อต ไฟไหม้ เพราะน้ำฝน (ร่มที่กางไว้ เอาไม่อยู่).. มันสาด กล่องไม้ติดตั้ง สวิทช์คัตเอ้าท์ น้ำเข้า..ช็อต ระเบิด ไฟไหม้ ควันขึ้น.. เผาวอดวาย ทั้งบ้านคุณแม่วิภา จงมีความสุข.. และเผาวอดวาย ลามไปตึกข้าง ๆ ไปจนหมดซอยบุญอยู่ (บ้านต้นเพลิง 68/16 ซอยบุญอยู่ ถนนดินแดง สามเสนใน พญาไท กรุงเทพฯ 10400) ... ค่าเสียหายจากเพลิงไหม้.. ธุรกิจการ์เม้ตท์ รวม 1,000 ล้านบาท (ฉิบหายตลอดทั้งซอย) นี่แหละ ฟ้ามีตา ...เวรกรรมมีจริง.. / จะไปผ่าขาที่ รพ.ตำรวจ.. ก็ให้ลูกชายกับลูกสะใภ้ขายของหาเงินเข้ากระเป๋า.. จิกลูกสาวคนเดียว.. ให้พาขึ้นแท็กซี่ ไปส่งที่รพ.ตำรวจ พาเข้า admid ให้พยาบาลหน้าห้อง หมอ ด่าสารพัด... พยาบาลเอาระเบียนประวัติในซ่อนข้างใต้.. หาไม่เจอ นังปู ก็เดินหาเป็นบ้า จำไม่ได้หรอกว่าให้ไปแล้ว..จะเอาไปทิ้งที่ไหน.. แผ่นเบ้อเร้อ บ้าร่า.. จะเที่ยงแล้ว แม่ก็ไม่ได้กินอะไรเลย.. คนไข้หมดแล้ว..ถามพยาบาล ทำไมยังไม่เรียกแม่เข้าไปหาหมออีก พยาบาลบอก ไม่มีระเบียนประวัติคนเข้า..อ้าวกูก็เบลอสิ..ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน.. กว่าจะหาเจอ (อยู่ใต้กองกระดาษ บนเค้าท์เตอร์นั่นแหละ).. เดินกลับไปกลับมา ระหว่างหน้าห้องอายุรเวช กับห้องหมอผ่าเข่า ผู้ชาย..ดังมาก... / ทำตั้งแต่ต้นจนจบ พากลับบ้าน..ลูกชายก็มีรถกระบะสีขาว โตโยต้า.. ของแม่ซื้อไว้ซื้ผักมาขายนั่นแหละ.. จอดไว้เฉย ๆ .. ลูกสาวคนเดียวต้องทำเรื่อง จนผ่าขาเสร็จออกจาก รพ.กลับบ้านดินแดง.. หุงข้าง ทำตีนไก่ตุ๋นให้กิน เอาแคลเซียมเสริมกระดูก.. สระผมให้.. ทำทุกอย่างให้...ได้นอนในห้องเก็บของ หลังบ้าน อุดมไปด้วยหนู วิ่งกันพล่าน ทั้งพื้น บนฝ้าเพดาน.. แมลงสาบยั๊วเยี๊ย.. หนูวิ่งบนเหล็กดัดขอบหน้าต่าง..ทั้งคืน.. สุดท้าย...วันรุ่งขึ้น แม่ให้พาขึ้นแท็กซี่ ไปสำนักงานที่ดิน เอาโฉนดไปด้วย เอาชื่อ น.ส.สุวรรณา สุพรรณโกมุท ออกจากโฉนดที่ดิน บ้าน 68/16 ซอยบุญอยู่.. ที่แม่ให้ไปใส่ชื่อร่วม (ไม่ใช่ชื่อน.ส.สุวรรณา สุพรรณโกมุท) คนเดียว.. ตัวโฉนดแม่เก็บไว้.. ติดป้ายขายน่ะเหรอ..จะขายได้ยังไง..ในเมื่อตัวแผ่นโฉนด แม่เก็บไว้..หรือถ้าขาย จะขายในชื่อคนเดียวได้หรือ.. นี่คือข้ออ้าง..ข้อกล่าวหา ใส่ร้ายป้ายขี้.. ให้ทุกคนฟัง.. รวมทั้งเตี่ย.. "ถ้าให้ที่ดินมัน ก็ก็เอาไปขายกินหมดน่ะสิ อีกหน่อยแก่ก็ไม่มีกิน"... / วันนั้นแม่พูด... "เตี่ยเองเค้าบอกไว้.. ถ้าไอปู มันแก่แล้ว ไม่มีที่อยู่..ให้ยกห้องเช่าที่หนองจอกให้ไอปูมันอยู่ห้องนึง" อ้าวทำไมเพิ่งรู้.. กูจะแก่ แล้วได้ไปอยู่ห้องเช่า พันกว่าบาท..ที่หนองจอกเมื่อไหร่น๊า.. ทำไมเพิ่งบอกล่ะ...