"เ้ค้กส้ัม" VERASU อร่อยมาก เนื้อบัตเตอร์ ฟูเบา ไม่หนักอึ้ง ตีเนย 10 นาที (ขยันปาดอ่างหน่อย)

เ้ค้กส้มอร่อยมาก ไม่หนักอึ้ง หอมอร่อย หน้าบัตเตอร์คัสตาร์ดส้ม หอมกลิ่นส้ม เปรี้ยวหวานกำลังดี รสชาติจัดจ้านมาก..ถ้้าทำเนื้อบัตเตอร์กาแฟ หน้าบัตเตอร์ครีมรสส้ม แปะด้วยกล้วยหอมหั่นชิ้น (เชื่อมก่อน) จะเป็นไงน๊า..จะเข้ากันมั๊ยน๊า... / และแล้ว ..ฉันก็มาถึงเป็นคนแรก ไม่มีคนมาเลย เรามาผิดวันหรือเปล่าเนี่ย แต่นี่เป็นวันเสาร์นี่นา นั่งกินข้าวสักครู่ มีเจ้คนหนึ่งมา เป็นคนที่ 2 แล้วสักพักก็มีรถเก๋งเข้ามา เปิดหน้าต่าง ได้คิวที่ 3 ถอยท้ายเข้าซองฝั่งตรงข้าม มีรถจอดอยู่แล้ว 1 คันซองใน.. เวลาผ่านไป คิวที่เท่าไหร่มิอาจทราบได้ จนกระทั่งพี่ O มาเปิดกล่องแจกบัตรคิว.. แม่นาง (ตอนหลังได้ยินเรียกชื่ือ ประมาณสกุลเงินของประเทศญี่ปุ่น)... โวยวายหน้าตาถมึงทึง (แต่เราขอเรียกว่า หน้าตากระเหี้ยนกระหือรือ) พูดอยู่นั่นแหละ "แต่คุณคนนี้เขามาเป็นคนที่ 1 ทุกครั้งเลยนะ" (เราตอบด้วยน้ำเสียงธรรมดา ไม่ได้แสดงอารมร์กระเหี้้ยนกระหือรือตอบแต่อย่างใด) / "แต่นี่มาก็ถึงคนแรก ยังไม่เห็นมีใครมาเลย" / "แต่คุณคนนี้เขามาคนที่ 1 ทุกครั้งเลยนะ" (ตกลงกูโกงคิวเหรอ) / "แต่นี่มาถึงคนแรกยังไม่เห็นมีใครมาเลย..ถามเจ้คนนี้ก็ได้ มาเป็นคนที่ 2" (เจ้ยังไม่ได้ทันพูดอะไร) เราก็หัวเราคนเดียวอย่างบ้า ๆ บอ ๆ ฮะฮะฮะ โลกนี้นี่มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยเหรอ มันต้องเป็นอย่างนั้นตลอดไปเลยเหรอ.. โลกนี้ไม่มีคนอื่นเลยเหรอ มีแต่กบที่อยู่ในกะลาตาเดียว ได้แสงสว่างรูเดียว (ถ้าเป็นกะลา 3 ตา่ คงมองเห็นโลกได้เยอะกว่านี้) คุณผู้หญิงลงจากรถเดินมาที่กลุ่มโวยวาย / "ตอนที่มาถึงเนี่ย(หมายถึงฉัน) เห็นรถเก๋งคันนี้มาจอดรึยัง" / "ตอนที่มาถึงคนแรก ยังไม่มีรถคันนี้มาจอด" (เพราะที่จอดรถซองแรกว่าง ซองถัดเข้ามามีรถจอดอยู่ 1 คัน" (ตอนคุณผู้หญิงเปิดกระจก ได้คิวที่ 3 ถึงถอยรถเอาท้ายเข้าจอดในซองแรก) / ฉันถามคุณผู้หญิงที่ลงมาจากรถเก๋งแล้วเดินมา "คุณมาเป็นคนแรกทุกครั้งเลยหรือคะ" / "ฉันได้คิวที่ 3" คุณผู้ญิงกล่าว.... เจ๊สกุลเงินญี่ปุ่นถึงได้..หยุด...เสียที.. / ถึงเวลาเรียนแล้ว..มีคนคุยกัน..ผู้หญิงคนหนึ่งพูดดังเสียงได้ยินชัด "อื้อ.ปกติก็มาเช้า..แต่วันนี้มีคนขยันกว่าเรา" (ถ้ากระแทกแดกฉัน ..ก็จะถือว่าเป็นคำชม) ส.ด.... / นั่งรอเจ้าหน้าที่จัดเก้าอี้เรียน..เจ้คนหนึ่งเดินมาคุยด้วย.. "ถักอะไรคะ" / "ผ้าคลุมไหล่สวมหัวค่ะ กำัลังต่อดอกอยู่ (เมื่อวานคุณป้าก็ชม เสื้อกถักเองหรือเปล่า สวยมาก ๆ ค่ะ รับจ้างถักมั๊ยคะ ไม่มีทุนค่ะ ที่บ้านไม่สนับสนุน บอกทำไปก็ไม่ได้เงิน) สาธิตการสวมผ้าคลุมไหล่ให้ดู / เล่าเรื่องพ่อตายยกมรดก 6-7 ล้านให้ลูกชายคนโตของข้าพเจ้า /....น้ำลายแกกระเด็นใส่แขนเลยเอาเด็ตตอลฉีดซะหน่อย (ไม่ได้รังเกียจ แต่ทำเป็นนิสัยไปเสียแล้ว ขึ้นรถเมล์ ฉีดมือ ลงรถเมล์ฉีดมือ) หอมดี เหมือนกลิ่นในโรงพยาบาล แต่บางคนไม่ชอบค่ะ เวลาฉีดก็พยายามไม่ให้โดนคนอื่น..../ ....."เรื่องของคุณยุ่งเหยิงมาก ๆ ฉันไม่รู้ที่มาของคุณ.แต่เรื่องของคุณยุ่งเหยิงมาก ๆ ถามจริง ๆ แม่จริง ๆ หรือเปล่าคะ" / "ตามทะเบียนบ้านเป็นแม่จริงค่ะ" / (ไม่เอาตลก) ถามจริง ๆ / "ความจริงก็แม่แท้ ๆ ค่ะ" / "คุณให้คนมีฐานะแนะนำให้ไปทำงานบ้านดีมั๊ยจะได้มีกินมีใ้ช้ ต้องใ้ช้เงินนะคะ (ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ) / "แล้วจะทำยังไงกับชีวิตต่อไป" / "ไปเรื่อย ๆ ค่ะ มีกินก็กิน ไม่มีกินก็อด หนูทำมาทุกอย่างแล้ว ถึงทำไหวหนูก็ไม่ทำแ้ล้ว... ทำให้พวกเขาสุขสบายมาเกือบ 20 ปี ...หนูไม่ใช่นางเอก... คนอื่นที่ไม่ต้องทำ สบาย..คนทำแทบตาย อดตายอย่างหมาข้างถนน ช่างมัน" ......./ "รับจ้างถักมั๊ยคะ.. ฝีมือดีสวยมาก ๆ เลย..เก่งมากค่ะ" / "อืม..ไม่เก่งหรอกค่ะ" / "เก่งค่ะเก่ง สวยมากเลย นี่ถ้าเปิดสอนต้องมีคนมาเรียนแล้วก็เปิดร้านขายไหมไปด้วย ต้องขายดี รวยแน่ ๆ เลย" (นี่คือสามัญสำนึกของคนปกติ ดี มีธรรมะ มีคุณธรรม มีมนุษยธรรม...ขนาดเขาไม่รู้ที่มาที่ไปของเราเขายังสรุปได้ขนาดนี้) / "คุณมีญาติที่แม่คุณพอจะให้ความเกรงใจหรือเชื่อฟังบ้างหรือไม่" / "ไม่มีค่ะ เขาพูดอะไร..สิ่งที่เขาคิดถูกต้องทั้งหมดคนเดียว" / ซื้อหนังสือแบบถักโคร์เชต์ นิตติง ซื้อไหมมาถัก 300 บาท ที่ไปขอแม่เมื่อวานหมดแล้ว... พัดลมเจ๊งอีกแล้ว ไม่เดิน..ช็อตเปิดทั้งวันทั้งคืน.. / ต้องนั่งรถไปสีลมอีก... หิ้วพัดลมสีชมพู หนัก...หิ้วจากร้านผักซอยพิพัฒน์ 2 เดินไปขึ้นรถ 504 หน้าโรงพยาบาลจุฬา.... ถึงปากซอย เมื่อย นั่งมอไซค์ 10 บาทเข้าซอย.. กินข้าวกะเพรากุ้ง (ไม่ราดไข่ดาว) 1 จาน 40 บาท น้ำ 1 แก้ว (น้ำกด 7-11) 15 บาท... / "พ่อตายบอกให้ใช้เดือนละพัน" / "เดือนละพันจะพอกินเหรอ" / "แต่พี่ชายใจดีค่ะ เขาบอกให้พ่อเพิ่มให้เป็นเดือนละ 2,000 บาท" / "คุณทำไม่ถูก ไปเซ็นชื่อ "ไม่ขอรับมรดก" ให้เขาทำไม" / "ก็คิดว่าเป็นพี่้น้องกัน ให้เขาเอาที่ดินไป เขาคงจะแบ่งเงินสดมาให้เป็นทุนไปทำมาหากินบ้าง" /