ลืมสมุดที่จดมา
ไปบ้านสีลม ไม่อยากเอา ก็ต้องเอา..คุณนายแม่เขาให้จดใส่สมุดบันทึกเล็ก เราเขียนว่า "ได้รับเงิน 3,000 บาท มาแล้ว ของเมื่อ 20 ปีที่แล้ว" ลงชื่อ สุวรรณา สุพรรณโกมุท เดินออกจากบ้าน เขารีบเปิดสมุดดู ถามว่าเขียนไว้หน้าไหน..รีบไปดีกว่า
เอาทะเบียนบ้านไปคืนแล้ว
"เงินที่รินให้วูดดี้พันนึงไปไหน วู้ดดี้มันบอกว่ามันยังไม่ได้เงิน" / "ก็ให้วูดดี้กับโน่ไปแล้วไง 500 ให้แม่มัน 500" (อันนี้ให้ตอนที่สาวไม่สบาย โทร.มาหาเรา แล้วก็ให้วูดดี้โอนเงินไปให้) โหย..ตั้งปลายปีแล้วนี่" / "ก็ 5-6ปีแล้วไง" (หึหึ ไม่ยักกะรู้ตัวว่าเขาหลอก (ให้เราด่า) ตัวเราเอง (อ้อใช้มุกนี้) วันก่อนพูดว่า เงินเ้มื่อยี่ปีที่แล้วยังไม่หมดอีกเหรอ/ "ให้มันยืม ให้เงินแม่มัน มาเอาที่กู ขาดทุนที่กู" / "ตกลงไม่มาขายของใช่ไหม ทำงานอย่างนั้นถ้าพอกิน ก็ไม่ต้องมาเอาเงินที่นี่อีก ไหนบอกว่าเงินเดือนออกแล้วไง" / "ก็บอกว่าวันที่ 15 เมษานี้" /
ค่ำหน่อย ไปถามวูดดี้ "จำได้หรือเปล่าว่ากู๊ปูให้เงินวูดดี้ กับแม่ไปแล้ว คนละ 500" วูี้ดดี้ตอบ ว่า "ใช่" (สีหน้าก็ไม่ได้งุนงงหรือจำไม่ได้) 2แม่ลูกเล่นมุกนี้อีกแล้ว
"ไอ้นรก" ตอนเราเดินเข้าไปในร้าน มันกำลังหยิบของให้ลูกค้ามาวางที่ข้างตราชั่ง เชิดมาเลย ไอ้เราก็ต้องหยุดนิ่้ง ๆให้เขาวางให้เสร็จก่อน (ไม่ได้มีมารยาทอะไรหรอก หน้ามันยังไม่อยากมองเลย Eหน้าขาว แต่ใจโคตรดำเลย) แล้วไอ้นรกก็เดินไปหยิบของให้ลูกค้าอีก ช่างพูด..(ไม่อยากจำว่ามันพูดว่าอะไร แค่จำว่ามันด่าอะไรเราก็หมดหน่วยความจำไปเยอะแล้ว)
สรุปจริง ๆ แล้ว วิเคราะห์ว่า ไม่ใช่แค่กลัวเราจะเข้าไปอยู่ในห้องของเขา ที่จริงแล้ว เขากลัว..เราจะเอาแม่วูดดี้เข้ามาอยู่ในบ้านมากกว่า" เพราะฉากแรกก็จัดฉากทำซะ ให้คุณชายPOP เปลี่ยนประตูเหล็ก ปูกระเบื้องพื้นอย่างดี ข้างที่มีถังขยะ แต่ข้างที่มีประตูกระจกเดินเข้าบ้าน เขาเก็บไว้จอดรถ...จนอาม่าร้านค้าถาม "ทำบ้านใหม่ จะขายของโชห่วยเหรอ" (นี่ก็คงสาระแนไปเล่าไปบอกให้เขาฟัง) คือต้องให้เราทำงาน ไม่ให้เราไปเอาเงินเขา
อ้้อไอ้ที่บอกว่า "เด็ก(คุณหนูหลิน)มันหนีความโหดร้ายของคุณอาทั้ง2 มาเองน่ะ จริงรึ..ก็เราเห็นคุณพี่ชายPOP จอดรถhonda jazz ไว้หน้าบ้านโน่นอีกหลายบ้านเลย กำลังปิดประตู แต่ว่าคุณหนูหลินถือถุงเสื้อผ้าเดินมาหน้าบ้านดินแดงก่อน (แสดงให้เห็นว่าไปรับมา..แล้วก็ทำเป็นจอดรถหน้าบ้านคนอื่น ไม่รู้มีจุดประสงค์กลัวคนอื่นเห็นเป็นพยานหรือเปล่า"
ฉาก 2 รอบนี้ คือทำยังไงก็ได้ให้เราออกไปจากบ้านนี้ ยัดเยียด บังคับ ให้เราไปขายขายที่ร้านสีลม ให้เราอยู่ที่นั่น (อาจจะเป็นเพราะว่ากลัวเราจะเอาแม่วู้ดดี้เข้ามาอยู่บ้านนี้) เพราะเขาจะไปอยู่กับลูกชายเขาที่หนองจอก กลัวไปหมด..
วันนั้น สาวโทร.มาบอก วูดดี้บอกป๊าถามถึงเขา เราถามวูดดี้บอก "อากงถามถึงแม่" เขาอยากมางานศพ เราบอกให้เขามาวันเผา แต่แล้วก็โทร.ไปบอกว่า แม่กูเขาว่าเอ็งอย่างนี้ ว่าถ้าเอาตัวเองมาอยู่ เขาจะขายบ้านทิ้ง ไม่ให้ใครอยู่" ก็เลยตัดสินใจกันว่า "สาวไม่ต้องมา แค่ใส่บาตร อโหสิกรรมให้ป๊าก็คงพอแล้วล่ะ" อีกอย่างถ้ามา ค่ารถ ค่าที่พัก เราก็ยังไม่มีปัญหา support ให้
แจ๋เคยพูดว่า "แม่เอ็งน่ะ เขารักไอ้สาวจะตาย รักมาก ..อาจจะมีโอกาสไอ้ป๊อปกับไอ้สาวกลับมาคืนดีกัน แม่เอ็งเขารักไอ้สาวนะ จะบอกให้" จริงไม่จริง ไม่รู้ รู้แต่ว่า คนเราการกระทำสำคัญกว่าคำพูด
มันจะขี้เกียจหรือขยัน เราไม่รู้ เคยเห็นเวลาผัวทำงานสกัดปูน เพื่อปูกระเบื้องระเบียงหน้าชั้น 3 เขาก็ช่วยผัวเขาทำ แต่เมียนี้ นอนเป็นคุณนายเลี้ยงลูก ก๊วยเตี๋ยว กับข้าว ผัวยังต้องขี่รถไปซื้อหามาให้กินเลย..
อ้อวันนั้น ปูกระเบื้อง ผัวด่าเมีย ตะโกนดังลั่น (ไอ้เรากำลังเดินออกไปที่ประตูเหล็ก ไม่แน่ใจว่ากระเบื้องแห้งหรือยัง จะเหยียบไม่เหยียบดี) "จะแดกอะไร จะแดกอะไร อย่าเรื่องมาก อย่ากวนตีนให้มันมากนักนะมึง" (ไม่รู้แม่งด่าใคร)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น